閱讀

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μίαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κι ομορφιά.

Ξέρει πως γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κοιτάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνηση πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστευόταν πάντα -- τι τρέλλα! --
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύ καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

....Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε. Κι αποκοιμάται
στο καφενείο ακουμπισμένος στο τραπέζι.

康斯坦丁·P·卡瓦菲斯 (1897)

一個老人坐在吵鬧的咖啡館後方，身體彎曲，桌上放著一份報紙，孤身一人。

在悲慘的衰老的絕望中，他想著自己有多少年沒有享受過強壯而美麗，有話語權的時光。

他知道自己老了，能感受到，也能看到。然而他年輕時的時光彷彿就在昨天。多麼短暫，多麼短暫。

他想著謹慎是如何欺騙他的；他如何信任她，多麼愚蠢！她撒謊說，“明天。總有明天。”

他記得自己控制的激情，以及自己錯過的歡樂。如今，那些失去的機會嘲笑著他愚蠢的智慧。

但所有這些思考和回憶讓他頭暈目眩，他便在咖啡館裡昏昏欲睡，身體仍然彎曲地伏在桌子上。