閱讀

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μίαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κι ομορφιά.

Ξέρει πως γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κοιτάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνηση πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστευόταν πάντα -- τι τρέλλα! --
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύ καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

....Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε. Κι αποκοιμάται
στο καφενείο ακουμπισμένος στο τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1897)

一個老人坐在嘈雜咖啡館後面的桌子旁，彎著腰，面前放著一份報紙，孤身一人。

在悲慘的衰老的絕望中，他想到自己很少享受那些他強壯美麗、有發言權的歲月。

他知道自己老了，他能感覺到，也能看到。然而，他年輕時的時光似乎就在昨天。多麼短暫的時光，多麼短暫的時光。

他想到智慧是如何戲弄他的；他如何信任她——多麼愚蠢！——以及她如何撒謊說：“明天，總有明天。”

他記得他控制的激情，以及他錯過的快樂。現在那些錯失的機會嘲笑他愚蠢的智慧。

但是，所有的思考和回憶讓他頭暈目眩，他便在咖啡館裡昏昏沉沉地睡著了，伏在桌子上。